Een fossiele lynx van de Noordzeebodem

De stamvader van de huidige lynx, Lynx issiodorensis, moet aan het einde van het Plioceen, circa 4 miljoen jaar geleden in Afrika zijn ontstaan en al vrij snel daarna naar het noordelijk halfrond gemigreerd. Deze vroegste lynx, L. issiodorensis was een middelgrote kat, wat robuuster en zwaarder dan de recente lynx, maar hij miste de opvallend lange ledematen die de recente lynxen tot zo'n typische verschijning maken. Schedel en kaken waren massiever maar de tanden waren kleiner dan bij de huidige lynx. Daarmee had L. issiodorensis eerder panterachtige dan lynxachtige trekken.Gedurende haar ontwikkelingsgeschiedenis evolueerde L. issiodorensis via verschillende tussenvormen tot de vier soorten die we momenteel kennen: de Euraziatische lynx (L. lynx), de Iberische lynx (L. pardina), de bobcat (L. rufus) en de Canadese lynx (L. canadensis).Drastische verkleining van het natuurlijke leefgebied van de lynx alsmede overbejaging door de mens hebben er toe geleid dat de Iberische lynx bijna geheel is uitgestorven, en dat de Euraziatische lynx uit grote delen van Europa verdrongen is (Afb. 8). Uit de schaarse fossielen die hier in Nederland gevonden zijn weten we echter dat het dier ook hier inheems moet zijn geweest. Om de verdere neergang van de lynxpopulaties in Europa een halt toe te roepen vinden er sinds de jaren 70 van de vorige eeuw in geschikte gebieden herintroductie programma's plaats waarbij de lynx in de vrije natuur wordt uitgezet.