Jacob van Maerlant’s „der Naturen Bloeme”

Indien we de eerste natuurlijke historie, in onze Nederlandsche taal geschreven, willen toetsen aan wat men daaronder verstaat: ,,de beschouwing en stelselmatige rangschikking van de lichamen, welke zich op onze planeet bevinden” (¹), dan zal men zich eenigszins teleurgesteld vinden. Dat Jacob van MAERLANT beschouwingen hield over mensch en dier, boomen, kruiden, wateren, steenen en metalen, wie zal het tegen spreken; maar de stelselmatige rangschikking bepaalt zich slechts tot het onder hoofdrubrieken brengen dier lichamen, zonder maar eenigszins hierbij de wetenschap een woordje te laten medespreken. Trouwens hij schreef nu ongeveer een zes-honderd-dertig jaar geleden; hij was niet wetenschappelijk opgeleid; hij bond zich zelf door maat en rijm, want hij schreef een gedicht; hij gaf geen oorspronkelijk werk, maar eene vertaling; en, wat meer zegt, hij trachtte te populariseeren. En dat nu is juist zijn grootste lof.