Eetbare zeewieren

In zeewieren toont de Hollander slechts weinig belangstelling. Dit is misschien ten eerste te wijten aan het betrekkelijk kleine getal zeewieren, dat op onze kusten voorkomt, ten andere aan het feit, dat maar enkelen zich door eene schoone kleur of door bevalligen vorm onderscheiden. Het is in het algemeen slechts de botanicus, die zich tot de zeealgen aangetrokken voelt en die ze, volgens hunne kleur, in groene, bruine en roode onderscheidt. Er zijn echter streken in andere landen, waar zeewier in hoog aanzien staat. Het is velen bijv. bekend dat zekere zeewieren, voornamelijk Laminaria digitata en Laminaria saccharina, twee nauw verwante , bruine zeewieren, op de kusten van Engeland, Schotland en Frankrijk worden verzameld en verbrand, daar uit de asch, in Engeland »kelp”, in Schotland »varoch”, in Frankrijk »vraic” genoemd, door middel van uitloogen, de licht oplosbare jodiumzouten getrokken worden, waaruit men naderhand jodium en chemisch zuivere jodium-veibindingen maakt. In deze zeer primitieve behandeling, door welke slechts een klein deel van de jodiumzouten der zeewieren verkregen wordt, is in den laatsten tijd veel verbetering gekomen.