Was Linnaeus, om in de historie terug te gaan, beschermd door het Calvinisme, nog in staat soorten als duidelijk gescheiden een-heden te behandelen, was Mayr tweehonderd jaar later nog in staat een definitie van de soort te geven; de recente literatuur van onder andere Dougherty, Endler, Fleminger en Hulsemann en Tokioka en ook mijn eigen onderzoekingen brengen mij steeds meer aan het twijfelen over wat de soort is. Langzaam vervagen de vermeende grenzen tussen de soorten en de systematicus wordt gedwongen steeds voorzichtiger te zijn met zijn oordeel 'wat tot één soort, één groep behoort' en dus ook over 'wat een soort of ander taxon in wezen is'.