Terug naar de toekomst

De Hertogin Hedwigepolder in Zeeuws-Vlaanderen (Zld.) is Nederlands beroemdste polder geworden. In 2019 wordt hij onder water gezet maar heeft nu al de bijnaam ‘modderbak’ gekregen. Samen met het Verdronken Land van Saeftinghe moet dit één gebied worden. Land terug aan het water geven is voor een Zeeuw als vloeken in de kerk. De Prosperpolder, die zowel op Zeeuws als op Vlaams grondgebied ligt, gaat met de Doelpolder (Oost-Vlaanderen) een plas-dras gebied worden. Buiten de hier al bestaande havendokken kwam er nog een getijdendok bij, het Deurganckdok, het is ‘s werelds grootste. Schepen moeten niet meer door een sluis om aan te leggen. Om grote containerschepen toe te laten tot de Antwerpse haven moest de Westerschelde uitgebaggerd worden. Het gevolg van deze grotere diepgang is dat door een verhoogde stroomsnelheid slikken, schorren en zandplaten afkalven. Hierdoor is er minder broed- en foerageergebied voor vogels. Al deze ingrepen zorgden voor protest van inwoners maar vooral van de plaatselijke boeren. Het ergste leed was echter nog niet geleden. Door de havenuitbreiding moest er natuurcompensatie komen, met vele richtlijnen van diverse instanties. Eind 2015 verscheen het boek ‘Dit is mijn hof’ van de Belgische schrijver Chris De Stoop. Begin 2016 zond Canvas-VRT de documentaire ‘Oratorium zonder Doel’ uit. Zowel het boek als de documentaire zorgden voor een ommekeer in de protesten. De pijlen werden gericht op de natuurorganisaties. Er ontstond zelfs een nieuwe slagzin: ‘Natuur is dictatuur’. Op 2 november 2016 besloot Eddy Janssens met zijn vrouw eens terug te gaan naar deze streek. Wat zou er al veranderd zijn en wat zou er de komende tijd gaan gebeuren?