‘Menselijke’ mineralen en het Anthropoceen

In 1998 besloot de International Mineralogical Association (IMA) dat stoffen die door de mens worden gefabriceerd niet als mineraal kunnen worden erkend. Een mineraal moet door natuurlijke processen zijn gevormd. Dat bracht al direct enkele problemen met zich mee, want in 1959 was bijvoorbeeld een nieuw mineraal beschreven (en door de IMA erkend) dat was ontstaan door de inwerking van azijnzuur uit het eikenhout van een kast op daarin opgeborgen kalksteen. De nieuwe chemische stof die door de inwerking van het zuur was gevormd, werd destijds als het mineraal calclaciet erkend. De IMA besloot in 1998 dat dit mineraal ook als zodanig erkend zou blijven omdat geen sprake was van een door de mens geproduceerde stof, maar van een stof die onbedoeld door natuurlijke processen was gevormd onder omstandigheden die door de mens waren gecreëerd. Inmiddels zijn er 208 chemische verbindingen bekend die door natuurlijke processen zijn gevormd, zo constateerden Hazen en zijn coauteurs, maar wel als onbedoeld gevolg van menselijke activiteit. Een en ander toont aan dat de grens tussen mineraal en niet-mineraal niet volstrekt eenduidig is te trekken.