Een zonnige toekomst voor de muurhagedis Hoe de Maastrichtse muurhagedis bergopwaarts gaat

The only way is up The common wall lizard (Podarcis muralis) colonised via the Meuse Valley the city of Maastricht (the Netherlands). The population thrived in the 19th century and colonised the old city walls and fortifications (255 ha). Between 1867 and 1975 many projects concerning urban renewal took place and as a result many of these habitats disappeared. In addition, on remaining city walls rigorous restorations and lack of proper habitat management resulted in a steep drop of the population both in terms of numbers and occupancy. Around 1980 the total population numbered less than a 100 adult lizards and only two small sub-populations survived in the Northern part of Maastricht. In following years, habitat management and restoration, combined with rising annual temperatures due to climate change led to a growing number of wall lizards and recolonization of lost territories in the northern part of Maastricht. New opportunities for the wall lizard south of Maastricht arose in a large limestone-quarry in which all industrial activity ceased in 2020. The hill in which this quarry is located comprises part of the historical range. Reintroduction of a new population within the former natural range of this species in this quarry is currently considered as an option to create a second population De muurhagedis komt van nature alleen in Maastricht voor, op de westelijke oever van de Maas (Kruyntjens, 1993). Na de laatste IJstijd heeft deze soort zich vanuit Zuid-Europa via de warme rivierdalen naar het noorden verspreid. Maastricht is het meest noordwestelijke puntje in Europa waar dit reptiel zich nog thuis voelt. Het klimaat was hier nog net goed, iets ten zuiden van de 18°C –isotherm van juli, en er waren voldoende kalkrotsen als biotoop. Later maakte de muurhagedis de overstap naar de oude vestingwerken van Maastricht. Dit is op zijn vroegst in de middeleeuwen geweest, toen de eerste stadsmuren zijn gebouwd. Deze dikke muren met daarachter vaak een aarden wal, bleken lange tijd een ideaal alternatief biotoop