Tijdens één van de vele jaarlijkse zwerftochten door Noorwegen in het verleden, kampeerden we vaak in het wild. Onze voorkeur ging meestal uit naar een wat hoger gelegen oever langs een rivier. De dynamiek van wild stromend en bruisend water in een ongerept landschap boeide ons altijd mateloos. De plek kan ik mij niet goed meer herinneren, het was ergens ten zuiden van de Jotunheimen. De kinderen zochten er mooie stenen langs de oever. Mijn belangstelling ging op dat moment vooral uit naar Nederlandse zwerfstenen. Echter gesteente in Noorwegen bleek een heel ander verhaal.