Deze sierlijke, groene sabelsprinkhaan valt op door de achtervleugels die langer zijn dan de voorvleugels en de f ladderende libelle-achtige vlucht. Brede, onnige bosranden en grazige hellingen met een goed ontwikkelde kruid- en struiklaag vormen de typische biotoop. In Europa breidt de soort zich naar het noordwesten uit en in 1968 werden de eerste individuen in Nederland aangetroffen. Er is nu een beperkt aantal vindplaatsen in het zuidoosten van ons land bekend, maar een verdere uitbreiding mag verwacht worden. Door het onopvallende geluid zijn de dieren vrij moeilijk te vinden.