Antieke steden op een breuk, gedoemd vanaf hun stichting. Mens en aardbeving, een haat-liefdesrelatie?

In het vorige nummer van Gea (2010/2) staat een artikel van Johan H. ten Veen, waarin hij de uitdagingen en valkuilen schetst van de archeoseismologie, de jonge tak van de seismologie die aanwijzingen voor antieke aardbevingen in het archeologische archief bestudeert. Zo hoopt de archeoseismologie, naast de klassieke seismologie, de paleoseismologie en de aardbevingsgeologie, zijn steentje bij te dragen aan de studie van actieve breuksystemen, om zo het toekomstig aardbevingsgevaar nauwkeuriger te kunnen inschatten. Dit is trouwens een van de doelstellingen van het International Geoscience Programme IGCP567 “Earthquake Archaeology. Archaeoseismology along the Alpine-Himalayan seismic zone”. Maar op het raakvlak van aardbevingsgeologie en archeologie – kortom aardbevingsarcheologie – krijgt het verhaal van mens en aardbeving een heel andere dimensie. Een echte haat-liefdesrelatie…