Late Quaternary and recent otoliths from the seas around southern Norway

Bodemmonsters, genomen met de Van Veen happer tijdens twee vaartochten van het schip Aurelia (NIOZ, Texel), bleken geregeld otolieten te bevatten. De stations waarvan deze otolieten afkomstig zijn, variëren in zeediepte van 77 tot 407 m, en liggen in een gebied dat zich uitstrekt van 63° N en 1°40' E tot 57° 10' N en 8°50' E. Ook worden een aantal otolieten uit de Stjörnfjord beschreven, die wat noordelijker ligt. Naar gelang de conservatietoestand kunnen fossiele, 'subfossiele' en recente otolieten onderscheiden worden. De fossiele otolieten zijn flink uitgeloogd. Het onderzochte gebied is de westelijke en noordelijke voortzetting van een groot gebied van waar oplossing van kalk reeds bekend was (het oostelijke deel van het Skagerrak, het Kattegat en de Oostzee; Alexandersson, 1978). Er kunnen twee otolietengezelschappen onderscheiden worden, die ieder hun eigen dieptebereik hebben. Het ene gezelschap komt voor boven de 290 m diepte en wordt zeer sterk gedomineerd door de kabeljauwachtigen (Gadidae). Neocolliolus esmarki, de noorse kabeljauw, is hierin de meest algemene soort. Het andere gezelschap komt voor beneden de 290 m diepte. Hierin zijn de kabeljauwachtigen en de lantaarnvissen (Myctophidae) ongeveer even sterk vertegenwoordigd en is Micromesistius poutassou, de blauwe wijting, de meest algemene soort. Bijna alle otolieten zijn afkomstig van vissen met een totale lengte van 20 cm of minder. Dit komt goed overeen met de otolieten van het Long Forties gebied. De conclusie die werd getrokken uit laatstgenoemde fauna (Gamers, 1977), nameüjk dat de grootste aantallen otolieten aan het sediment worden geleverd door die vissoorten die klein zijn, in grote aantallen voorkomen en een relatief kleine totale lengte hebben ten opzichte van hun otolieten, wordt bevestigd door de hier beschreven otolietenfauna.