Dennenwolfsklauw (Huperzia selago (L.) Schrank & Mart.) in Nederland

Dennenwolfsklauw is een sterk bedreigde soort in Nederland, maar recent is een relatief groot aantal nieuwe vindplaatsen vastgesteld, vooral in het noorden van het land. Sinds 1982 zijn planten gevonden op 29 locaties. Op 24 van deze locaties is de aanwezigheid van deze soort in 2006 nog vastgesteld. Planten zijn gevonden op minerale bodems, met aantallen variërend van 1 tot 400 per locatie. De habitatvoorkeur is sinds de 19e eeuw veranderd. Destijds groeiden planten vooral in natte heidevelden, thans vooral in nieuw aangelegde oeverzones en taluds van watergangen en in ingerichte gebieden, waarbij de soort zich gedraagt als pionier. De afnemende depositie van SO2 in de laatste decennia van de 20e eeuw kan heel goed een rol hebben gespeeld bij het waargenomen herstel. Het herstel is nu het meest opvallend in gebieden die altijd al de laagste SO2 depositie hebben gekend. De grootste Nederlandse populatie (Kuinderbos) is gedurende 25 jaar gevolgd. De sterke achteruitgang van Huperzia selago van de afgelopen jaren blijkt hier gelijk op te gaan met een sterke toename van Gewone dophei. In the Netherlands, Huperzia selago is a severely threatened species. In recent years, however, many new occurences of this clubmoss species have been discovered, most of them in the northern part of the country. Since 1982, 29 locations with plants of Huperzia selago have been found and in 2006 the species was still present in 24 of them. The plants were growing on mineral soils and population sizes varied from 1 to 400 plants per site. Since the 19th century, habitat preference has significantly changed. In the 19th century, most plants occurred in wet heathlands, whereas nowadays plants especially occur on newly created flat banks of small waterbodies and slopes of canals and ditches. In these locations the species behaves as a pioneer species. The strong decline in SO2 deposition shown in the last decades of the 20th century may have played a significant role in the observed recovery of the species. The recovery is most significant in those parts of the Netherlands which have always had the lowest level of SO2 deposition. The largest population within the Netherlands (Kuinderbos) has been monitored during a period of 25 years. In this population, the sharp decline of Huperzia selago shown in the last years correlates with a significant population increase of Erica tetralix.