Daar stond hij dan aan de oever van het Noordzeekanaal op zijn vuurrode poten kort en heftig te knikken. We waren zo rondom Kerstmis op tocht om te kijken of het waterwild al gevoerd moest worden. Het vroor een graad of acht en het is op zo’n moment een bijzondere gewaarwording een tureluur te zien, die bovendien bij het wegvliegen nog roept alsof hij ons een extra Kerstgroet wil brengen, die grote beloften voor het komende voorjaar inhoudt. Zo voelde in ieder geval mijn vriend, vogelliefhebber en kenner bij uitstek het aan, want hij begon direct een praatje over het voorjaar. Het mag onder die omstandigheden optimistisch zijn, maar zo streng kan de winter niet zijn, of ieder voorjaar komen onze weidevogels terug en met hen de zorgen en methoden ov. ze te beschermen. Over die bescherming en alles wat daarmee in verband staat willen we het nu eens hebben.