Oorzaken voor de achteruitgang van Papegaaiduikers

Sedert 1972 wordt door Dr. M. P. Harris te Banchory (Schotland) onderzoek verricht naar de oorzaken van de achteruitgang van Papegaaiduikers. In het verslag over de jaren 1971-1973 van het Institute of Terrestrial Ecology schreef Harris een beknopt overzicht van dit onderzoek. Omdat er betrekkelijk weinig is gepubliceerd over Papegaaiduikers en de meeste litteratuur bovendien in het Engels is, leek het ons nuttig om het artikel van Harris te vertalen. Ter verduidelijking is een kaartje toegevoegd met de in dit artikel genoemde broedplaatsen. Toen halverwege deze eeuw de populaties van Papegaaiduikers in Engeland en Wales afnamen leidde dit tot verontrusting, maar een lange-termijn-onderzoek werd niet opgezet. Toen men echter realiseerde dat de grotere noordelijke en westelijke Schotse kolonies meer recent eveneens in grootte afnamen, werd aan het eind van het broedseizoen van 1972 het huidige onderzoek begonnen naar de oorzaken van de achteruitgang. De Papegaaiduikers in de Schotse kolonies vormden 15-20% van het totale Britse zeevogelbestand.