Lauwersmeer 5 september 1998

De maandag voor de 5e september kwam de eerste aanmelding. Lucie Jellinek gaf aan veel zin te hebben om mee te gaan als het maar niet regende. Nu wil ik best een paar beloftes doen, zoals Reuzensterns, maar aan het weer waag ik me toch liever niet. In de loop van de week melden steeds meer mensen zich aan wat mij toch enigszins opluchtte. Op donderdagavond toch maar even stiekem naar de weersvoorspelling op teletekst gekeken en die berichten knepen mijn luchtpijp toch weer aardig dicht. Bij een belrondje op vrijdagavond leek het wel of de hele wereld tegenwoordig overwerkt en, misschien wel daarom, een voice-mail heeft. Op zaterdagochtend, als ik door de gordijnen gluur, is mijn zuurstofniveau bijna gedaald tot het nulpunt. Een loodgrijze deken bedekt het land en ik kan de huizen tweehonderd meter verderop nauwelijks zien. Maar... er is slechts één afmelding dus ik verwacht nog altijd met een mens of vijftien op pad te gaan. In de bus zitten er ‘slechts’ zes. Samen met Erik Schothorst, die vrijaf had gekregen van zijn vrouw en dus al vroeg in het Lauwersmeer te vinden was, en ikzelf zijn we met acht doorgewinterde vogelaars.