Mantelmeeuwen Larus marinus/fuscus reeds in vroegere eeuwen broedvogel in Nederland?

Sinds 1926 broedt de Kleine Mantelmeeuw Larus fuscus in toenemende aantallen in Nederland en in 1994 werd voor het eerst ook van de Grote Mantelmeeuw L. marinus een broedgeval vastgesteld (Tanis 1963, Vercruijsse & Spaans 1994). In historische publicaties is herhaaldelijk sprake geweest van het broeden van meeuwen met zwarte mantels. Het is dan ook zeer goed mogelijk, dat deze soorten al eerder in ons land gebroed hebben. De onderstaande literatuurgegevens zouden, voor wat het waard is, hiervoor een aanwijzing kunnen zijn. Schlegel (1858; p. 597) noemt de Grote Mantelmeeuw als broedvogel in Nederland: "Bewoont de koude en daaraan grenzende streken van het noordelijk halfrond. Broedt op onze duinen, aan de Noordkust van Denemarken, in geheel Scandinavië, van Schonen tot aan de IJszee en zelfs in het binnenland aan het Wenem-Meer [Zweden]. Van September tot Maart tamelijk talrijk aan de zuidkusten der Noord- en Oostzee; somtijds ook binnen 's lands tot Zwitserland. Zij maakt haar nest op de toppen der duinen, uit gras of andere planten. Het bevat, in de maand Mei, 3 olijfgroen, met grijs en bmin gevlekte eijeren, welke in grootte de ganzeneijeren evenaren. Beide seksen broeden afwisselend, vier weken lang." Ook eerder constateerde deze auteur dat de Grote Mantelmeeuw in ons land voorkwam: "Broeit, in zeer klein getal, op de duinen langs onze kusten. Standvogel." (Schlegel 1853; plOO). Albarda (1897; p. 88), daarentegen, stelt vast dat de Mantelmeeuw (= L. marinus) niet in Nederland broedt of broedde: "De opgaaf van Schlegel, dat deze soort hier te lande zoude broeden, is een dwaling, waarschijnlijk daamit ontstaan, dat zich ook in den broedtijd enkele voorwerpen vertoonen. Dit zijn echter meest éénjarige vogels, die, evenals bij vele grootere vogelsoorten het geval is, nog niet tot voortteling geschikt zijn, of ouden, wier nest verstoord werd."