Variation in mass of the Northern Fulmar Fulmarus glacialis

Het gewichl van een opvallend zware Noordse Stormvogel, gevangen op 3 juli 1972 bij Bereneiland (Barentsz Zee) werd in twijfel getrokken in een publicatie van Van Franeker & Wattel in 1982. Omdat er in de literaluur nog maar weinig aandacht is besleed aan de (voor de hand liggende ) variaties in gewicht bij stormvogelachtigen wordt hier dieper ingegaan op datonderwerp. De meeste Noordse Slormvogels warden gewogen in de latere stadia van het broedseizoen, wanneer de vogels minder verstoringsgevoelig zijn, maar wanneer de vogels vermoedelijk oak he! meeste gewicht hebben verloren. Zo bedroeg het gemiddelde gewicht van manneljes op Eynhallow (Orkney) slechts 835g <689-957g) en mannetjes op het Schotse vasteland wogen gemiddeld slechts 815g op het moment dal de kuikens een gewicht van liefst I I20g hadden bereikt. Er blijken aanmerkelijke verschillen te bestaan in de gewichten van slormvogels op zee en van die in de kolonies. Zo werden in juli verschillende vogels van meer dan I kg gevangen op zee (het zwaarste dier woog I300g) en lag het gemiddelde gewicht ruim een half ons boven dat wat werd vastgesteld in de kolonie. Het is mogelijk dat de vogels op zee geen broedvogels waren, maar dieren die ter voorbereiding van de 'moeilijke' periode van slagpenrui een vetreserve hebben aangelegd. On 3 July 1972 I collected a dark Northern Fulmar Fulmarus glacialis at 74.SEN, 19EE off Bear Island in the Barents Sea in order to estimate its organochlorine content, which was low (Bourne & Bogan 1972). I recorded its mass as 1200g (Bourne 1973) and have only just noticed that this mass is questioned by Van Franeker & Wattel (1982). It may be useful to expand on the subject. While the heaviest Fulmars are found at the breeding places early in the season, and their mass declines later, heavier birds are then found at sea, and may be non- or failed breeders accumulating fat before the moult?