Een hapje walvis

De 'echte' walvissen (Noordkaper Eubalaena glacialis, Zuidkaper E. australis, en de Groenlandse Walvis Balaena mysticetus) zijn dichter op de rand van uitsterven geweest als gevolg van de walvisvaart dan enige andere walvisachtige. De Zuidkaper is beschermd sinds 1935 en de populatie is inmiddels bezig aan een opmerkelijk herstel. De aantallen verdubbelen ongeveer elke tien jaar en ofschoon de soort nog steeds sterk bedreigd is, worden bij Australië, Zuid-Afrika en voor de Zuid-Amerikaanse kust steeds grotere aantallen aangetroffen. Inmiddels staat een nieuwe bedreiging voor de deur en wel uit volkomen onverwachte hoek. Op Peninsula Valdès in Argentinië blijken Kelpmeeuwen Larus dominicanus de gewoonte ontwikkeld te hebben om de opduikende walvissen in de rug te pikken. Aanvankelijk bestond de indruk dat de meeuwen alleen uit waren op huidparasieten of wellicht stukjes loslatende huid. Inmiddels is duidelijk dat er daadwerkelijk dóórgepikt wordt, in een poging om stukjes spek uit de rug van de walvissen te trekken. Voor de walvissen is het een uitermate hinderlijk gedrag, en herhaaldelijk werd gezien dat een belaagde walvis met een reusachtige klap van de staart weer onderdook. Omdat opduikende walvissen al zichtbaar zijn ruim voordat ze aan de oppervlakte komen om te ademen hebben de meeuwen geen moeite om onmiddellijk weer door te gaan met de maaltijd. Gevreesd wordt dat de kalvende wijfjes door het steeds weer noodgedwongen onderduiken onvoldoende rust kunnen krijgen. Kelp Gulls on Peninsula Valdes have developed the habit ofpecking on the back of Southern Right Whales off that coast. The gulls are not just feeding on loose skin or parasites but actually rupture the skin to reach and feed on the blubber. The whales get seriously disturbed by this behaviour and it is feared that the calving females get too little rest in these waters.