(op)getekend Butterfly Blues

Het gaat niet best met de levensverwachting van de Nederlanders, zo meldde de Leyden Academy on Vitality and Aging onlangs. Vrij vertaald komt de onheilstijding van deze Academy – nooit eerder had ik gehoord van dit instituut – er op neer dat u en ik almaar minder oud worden dan bewoners van allerlei landen om ons heen. In het stulpje van schrijver dezes leidde het bericht meteen tot veel onrust. Koffers pakken en emigreren naar een land met een hogere levensverwachting, zou dat helpen het leven te rekken? Elk maandje langer leven is toch mooi meegenomen, want er is nog zo vreselijk veel te doen. U kent vast wel de metafoor van de jongleur die een groeiend aantal draaiende bordjes in de lucht moet houden. Elk bordje staat voor een klus die nog moet worden gedaan of een missie die om vervulling vraagt. Soms klettert een goedkoop stukje aardewerk op de grond aan diggelen ('ai, vergeten boodschappen te doen'), soms helaas een duur schoteltje van Chinees porselein (het staatslot met een lekker prijsje is abusievelijk weggegooid met het oud papier). Pats! Een ander bord, nog steeds ronddraaiend op zijn stokje, staat voor 'alles van Nabokov lezen', terwijl de teller nog geheel op nul staat. Alleen 'Lolita'ken ik, maar dan als filmversie, niet als boek. Die telt dus niet mee.