Eetbare eikels en pijnzaden

Volgens M. Willkomm, Reise in Spanien (Agronomische Zeitung, 1853, p. 583) zijn de eetbare eikels in Spanje afkomstig van eenen Eik met altoos groene, eironde, lederachtige bladen, de Quercus Ballota van desfontaines, die in geheel Zuid-en Midden-Spanje, in het Zuiden van Portugal en in Noordelijk Afrika algemeen in het wild wast en die in Spanje, in liet bijzonder in Estremadura en Sierra Morena, te gelijk met den kurkeik (Q. Suber) en den gewonen steeneik ( (Q. Ilex) (welke laatste het zoogenaamd azijnkout van den handel levert) groote wouden vormt. Zijne vruchten worden zoete eikels (bellotas dulces) genoemd, maar hebben altoos nog eenen een weinig zamentrekkenden smaak, die eenigzins aan dien van onze gewone eikels herinnert. Dit laatste is niet liet geval met die eetbare pijn- of dennenzaden, welke onder den naam van piniën bekend zijn en eenen aangenamen amandelachtigen smaak bezitten. Dit zijn de zaden uit de kegels van den eetbaren den of pijn (Pinus pinea,) die in Spanje in zandige streken groeit aan den Guadalquivir, in Estremadura, Oud-Kastilië, aan de zuidelijke afhelling van de Sierra Morena bij Cordova, aan de kusten van Algarvie enz., als ook in Italië aan de afhelling der Apennijnen enz. en in Turkije.