De eerste waarnemingen op den top van den Montblanc

Het groote wonder is verricht: op den top van den Montblanc, 4860 meters boven de oppervlakte der zee, is een observatorium opgericht, soliede genoeg om de onguurheden van het weêr in dat onherbergzaam oord te weêrstaan en de eerste waarnemingen zijn er verricht. En dat door iemand, wien iedereen den laatste zou noemen onder hen, die ooit in hun leven kans hebben dien top te bereiken: door den heer JANSSEN, een man wiens beide beenen verlamd zijn. Men moet de ijsselijkheden kennen, die, van de Grands-Mulets te beginnen, aan een beklimming van den Montblanc zijn verbonden, men moet langs de haast loodrechte ijswanden van den Corridor minstens twee uren lang klimmende zijn geweest, op een trap, door den gids in die wanden gehakt bij het stijgen, om niet te begrijpen hoe die grijsaard, die langs do straten van Parijs in een wagentje wordt voortgekruid, in zijn slede ooit boven is gekomen. Toch kwam hij er nu al voor de derde maal, thans om er de bekroning te aanschouwen van zijn lievelingsdenkbeeld: een observatorium op den top van den Montblanc. Een telegram aan zijn medelid van de Academie, den heer BISSCHOFFSHEIM, den 12en Sept. l.l. te Chamonix aangeboden, bracht het eerste bericht van dit merkwaardig feit te Parijs en stelde een brief in ’t vooruitzicht, waarin bizonderheden zouden worden meêgedeeld. Die brief behelst wat hier volgt; hij is gericht aan de Parijsche Academie en vangt aan met een verontschuldiging of liever met een uiteenzetting, waarom niet dat geleerde lichaam ook de eerste tijding ontving. »La raison en est simple. Membre de l’Académie des Sciences, je désirais avant tout, lui donner des nouvelles d'ordre scientifique.”