De mislukte Atlantische telegraaf-kabel

Reeds eenmaal was het grootsche plan om eene elektrische verbinding tusschen Europa en Amerika dwars door de diepten van den Atlantischen oceaan tot stand te brengen mislukt. Het plan zelf werd daarom niet opgegeven. Men bad veel geleerd uit de teleurstelling, die men had ondervonden. Het groote werk werd daarom op nieuw aangevangen, maar nu met nog veel grooter voorzorgen dan te voren. Er werd een nieuwe kabel vervaardigd. De gebreken, die men in den vorigen bad opgemerkt, werden bij dezen met de meeste naauwkeurigheid vermeden. Men meende nu zoo goed als volkomen zeker te zijn van den uitslag der onderneming. De Times verkondigde openlijk, dat het welgelukken van den arbeid alleen nog zoude afhangen van bet min of meer gunstige weder gedurende de dagen, dat men den kabel in zee zou laten zinken. Men leefde in Engeland en in Amerika in de blijde verwachting, dat binnen korten tijd de telegrafische gemeenschap tusschen de oude en nieuwe wereld, die men zoo lang had gewenscht, werkelijk zoude bestaan. En — die hoop is voor de tweede maal verijdeld. Terzelfder tijd, dat men de eerste telegrammen uit Amerika verwachtte, verspreidde de telegraaf door geheel Europa het treurig berigt: „de draad is gebroken.”