De honderdste planetoïde

„De honderdste planetoïde?” ..... zegt welligt deze of gene lezer van dit tijdschrift, onzeker of hij het wagen zal dit opstel, hoe beknopt het ook zijn mag, door te lezen. De meeste lezers zullen echter wel niet geheel onbekend zijn met dit onderwerp. Gedurig hebben zij in dagbladen en tijdschriften de aankondiging gelezen, dat door dezen of genen sterrekundige op dien tijd en op die plaats weder eene nieuwe planeet is ontdekt. Zij zullen zich herinneren, dat er tusschen de planetenbanen van Mars en Jupiter eene uitgebreide ruimte bestaat, waarin men vroeger geen enkel planetenligchaam kende. En toch meende men toen reeds uit eene zekere harmonie tusschen de afstanden der planetenbanen te kunnen opmaken, dat in die tusschenruimte zich de eene of andere planeet moest bevinden. Die overtuiging was bij de sterrekundigen in het laatste gedeelte der vorige eeuw zelfs zoo vast gevestigd, dat eene vereeniging van beroemde mannen het plan opvatte om die onbekende planeet stelselmatig op te sporen en die jagt niet op te geven, eer men haar gevonden had. Die moeite werd al spoedig door een goeden uitslag bekroond. Op den eersten dag der negentiende eeuw (1 Jan. 1801) ontdekte JOSEPH PIAZZI, directeur van de sterrewacht te Palermo, eene kleine ster op eene plaats aan den hemel, waar hij geen ster op zijne sterrekaart vond aangeteekend. Den volgenden avond vond hij die ster weder, maar niet geheel op dezelfde plaats, waar hij ze den vorigen avond had aangetroffen. Zij kon dus geene vaste ster zijn, maar moest behooren tot de hemelligchamen, die zich van plaats bewegen. Mogt hij ze in het eerst ook voor eene komeet houden, spoedig werd hij door voortgezette waarneming overtuigd, dat het door hem ontdekte hemelligchaam niets anders dan eene planeet kon zijn.