De traditioneele en de natuurhistorische pelekaan

Welken vogel de natuurkenners een Pelekaan noemen, weet ieder die maar een dierentuin heeft bezocht. Maar is deze de vogel, waarvan oudtijds verhaald werd dat hij, bij gebrek aan ander voedsel, zijne jongen voedde met het bloed, dat hij zelf door zich de borst open te rijten verloor, en die daarom gold voor het zinnebeeld van ouderliefde en trouw ? Men heeft, afgaande op de benaming van pelekaan, waarmede in betrekkelijk lateren tijd de vogel dier fabel werd aangeduid, gemeend dat daarmede werkelijk de langsnavelige, van een buidel aan de onderkaak voorziene, de grootte van een zwaan bereikende zwemvogel werd bedoeld, en het sprookje daardoor verklaard, dat die vogel, bij het voederen van zijne jongen met den inhoud van den buidel, de roode punt van den snavel tegen de borst drukt, om zoodoende den buidel te ledigen. Dit zou dus uit de verte van wege die roode kleur van de punt des snavels voor een bloedig verwonden van de borst zijn aangezien geworden.