De duinen langs het meer van Michigan

Hoe zouden onze duinen er uitzien, indien zij niet met helm beplant werden? Zij zouden kaal waaien en verstuiven, dit zien wij dikwijls genoeg. Maar hoe groot de macht van het stuivende zand is, kunnen wij gelukkig ten onzent niet meer waarnemen. Daartoe moet men duinen bezoeken in streken, waar de grond minder waard is, en waar aan de duinen dus zoo goed als geen zorgen worden besteed. Een zeer goede gelegenheid daartoe leveren de uitgestrekte duinen langs de zuidelijke en oostelijke kust van het meer Michigan. Zij bieden daarbij de merkwaardige omstandigheid, dat zij zich niet langs de zee, maar langs een binnenlandsch meer bevinden, zoodat het water op hun strand zoet is. Dit spreekt wel van zelf, maar toch is het een verrassende indruk als men overal langs het strand water scheppen en drinken kan. Het meer is zoo groot, dat men de overzijde niet ziet, zoodat de waterplas zich tot aan den horizon uitstrekt. Het is nu eens zeer stil, dan weer heftig bewogen, en op stormachtige dagen zag ik de golven en hun schuim even hoog opstijgen als langs de kust der Noordzee. De verstuivingen dezer duinen, hun overstuiving van bosschen. moerassen en meren, de wijze waarop helm en andere planten het zand vastleggen en zoodoende allengs nieuwe duinen doen ontstaan, in één woord de geheele levensgeschiedenis der beweeglijke zandmassa’s onder de invloeden van de winden en het plantenleven vormen een onderwerp van studie, waarmede de heer COWLES, docent der plantkunde aan de Universiteit van Chicago, zich gedurende vele jaren heeft beziggehouden. Ik had het voorrecht, aan de eene zijde met hem en mevrouw COWLES de Nederlandsche duinen te bezoeken, en aan de andere zijde door hem te worden rondgeleid langs en door de belangrijkste gedeelten van de uitgestrekte duinen van het meer van Michigan. Deze bezoeken golden voornamelijk, vóór twee jaren de zuidelijke duinen van Dune Park, nu in 1906 de noordelijke groep bij Glen Haven.