De eigenschappen van het water in zijn verschillende toestanden, vooral uit een physisch oogpunt beschouwd

Het is van algemeene bekendheid, en het werd reeds voor meer dan 2000 jaren als waarheid verkondigd, maar later, helaas, wêer ontkend, dat alle lichamen uit zeer kleine deelen zijn samengesteld, aan welke de naam van moleculen is toegekend, en dat de wijze, waarop die moleculen aan elkander zijn verbonden of gegroepeerd, een groote verscheidenheid in den aard en het uitwendig aanzion der lichamen tot stand brengt. Wat dit laatste betreft, men vergelijke b. v. de brood- of melissuiker met de kandijsuiker en de taaie, kleverige suikersiroop, — de uit zijne oplossing neêrgeslagen, fluweel-zwarte platina, met de als zilver glanzende platen van dit metaal, — het ijzerroestkleurige, ook uit zijne oplossing afgescheiden, reine goudpoeder met de gouden sieraden, — den volkomen zwarten aanslag van het schoorsteentje en van den theepot, waartegen de petroleum- of olievlam speelt, met de houtskool of den schitterenden diamant, — de helder doorschijnende kokosolie, met de sneeuwwitte, ondoorschijnende, harde massa, als zij koud is geworden, — de sneeuw en het ijs met het zuivere water, en de verbazing zou zeker niet uitblijven, wanneer men voor de eerste maal vernam, dat de lichamen, die wij daar bij beurte met elkander ter vergelijking aanboden, in elke groep uit volkomen dezelfde stoffen bestaan. Zeker, wij danken aan die verschillende rangschikking der moleculen een bewonderenswaardige en voor ons dikwijls zeer heilzame verscheidenheid in den vorm der lichamen. Hoofdzakelijk aan twee krachten in de natuur kunnen wij dien rijkdom van vormen toeschrijven, en wel aan de aantrekkingskracht of de cohaesie der moleculen en aan de warmte. Na het kristalliseerend vermogen, een bijzondere soort van aantrekking, is de warmte vooral de toovergodin die de meest phantastische metamorphosen schept. Zij is in staat, om aan al de genoemde, voor het oog zoo aanzienlijk verschillende, lichamen genoegzaam hetzelfde uiterlijke voorkomen te geven, ten minste ze oneindig veel meer op elkander te doen gelijken, b. v. hen allen vloeibaar te maken en hen ook als gas uit het oog te doen verdwijnen. In één woord, zij speelt in het bestaan van alle stoffen een hoofdrol.