Edison’s elektromotograaf

Reeds voor meer dan twee maanden maakte het Engelsche tijdschrift Nature melding van bovengenoemd werktuig. Toen scheen het echter nog niet de vuurproef van de toepassing in het groot doorstaan te hebben, en wat men later van zulk eene vernam, moest, zooals gewoonlijk alle Amerikaansche berichten van dien aard, met eenige behoedzaamheid en onder voorbehoud worden aangenomen. Thans echter bevat een der laatste nommers van de fransche Illustration eene beschrijving van de proefnemingen, welke daarmede te Parijs, onder de oogen van den verslaggever, hebben plaats gehad. Er is dus geen twijfel of vrees voor overdrijving meer mogelijk, en daarom meen ik nu van de lezers van dit Album eenige belangstelling te mogen vragen in de beschrijving van dit werktuig en zijne uitwerkselen. De inrichting kan, met behulp van de hiernevens geplaatste schets van het belangrijkste gedeelte daarvan, zonder veel woorden worden beschreven. D is een dunne plaat van mica, van ruim 10 cM. middellijn, die met den rand rust tegen een stevigen houten ring, even als de trilplaat van een gewonen telephoon. In het midden daarvan is een platina-reepje C daaraan vastgemaakt. Dit rust met eenige drukking op de oppervlakte van den cilinder BB', welke bij het gebruik door een knikje met de hand kan worden gedraaid. Denkt men zich dit alles door een houten kastje omgeven, dat in een der zijwanden een opening heeft, zoodat daar de achterzijde der micaplaat vrij is, en waarbuiten dit zoo even genoemde krukje uitsteekt, dan heeft men in gedachten het geheele werktuig vóór zich. De zooeven genoemde cilinder is 52 mM. lang bij een middellijn van bijna 38 mM. en bestaat uit zeer fijn krijtpoeder, dat in dien vorm geperst is en met eene oplossing van bijtende potasch en kwikacetaat bevochtigd. Het platina-reepje en de as van den cilinder kunnen door buiten de kas uitkomende geleiders in een stroombaan worden gebracht.