Geen geologen, maar toch

Met een glimlach sla ik al jaren het gedoe van de WTKGers gade, zoals je met een glimlach een spelend kind gade kunt slaan. Zonder deel te nemen kun je genieten van zo'n schouwspel om later tot de ontdekking te komen dat je niet alleen maar toeschouwer meer bent. Op de een of andere manier raak je op een subtiele manier toch betrokken bij datgene wat je glimlachend hebt gadegeslagen. Weliswaar bekijk ik de zaak nog niet echt van de geologische kant, maar een paar lezingen hebben toch belangstelling gewekt. Vorig jaar volgde ik de lezing met de diaserie over de foraminiferen en de lezing van Jaap Vervoort over zijn reis naar Turkije. De weken erna heb ik me afgevraagd wat deze mensen toch bezielt. De ene fotografeert met behulp van een enorme installatie miniscule foraminiferen en de ander reist 8000 km om "materiaal" te halen. Om dan tot de ontdekking te komen dat iedereen op z'n eigen manier waarschijnlijk op zoek is naar de bron van alle leven.