Het veldseizoen is weer aangebroken, en iedere rechtgeaarde WTKG’er is natuurlijk allang met zijn veldspullen naar exotische oorden vertrokken. Of gaat dat gauw doen. Niets lezen, en zeker geen Afzettingen. Graven, zeven, spoelen. Dat is pas het echte werk. Maar dan toch, ’s avonds, misschien even een blik in Afzettingen, en misschien zelfs wel even een blik in deze nieuwe aflevering van GEOCOMmunicatie. Ook ik ga trouwens op pad: het verre Spanje lokt. Niet als vakantie-oord, zelfs niet als veldwerkgebied, maar ‘gewoon’ als een nieuw thuis. Ik verhuis er op korte termijn naar toe (zie alvast mijn tijdelijke postadres). Naar de Spaanse kust. Niks zandstrand (afgezien van in wat kleine baaien), maar echte rotskusten. Zo keer ik terug naar een oude hobby (?): hard-rock geologie. Dan durf ik me helemaal niet meer onder WTKG’ers te vertonen, of zouden die toch ook een zwak hebben voor ‘harde’ geologische nieuwtjes. Dat lijkt er wel op, gezien de reacties op mijn eerdere bijdragen aan Afzettingen’. Toch zal ik daar over een tijdje mee stoppen. Nog een jaartje, misschien. En dan zal Lars van den Hoek Ostende het alleen moeten doen. Tenzij er weer een nieuwe auteur opstaat, met zijn eigen nieuwe aanpak, frisse ideeën en een eigen stijl. Om voor eeuwig in het WTKG-archief te worden vastgelegd als rubrieksauteur. En wie zou die kans op eeuwige roem nu willen laten lopen? Gigantische roem! Daarom deze keer, als lekkermakertje, wat bijdragen over gigantische zaken. Maar niet alle lekkermakertjes zijn lekker. Dat blijkt hopelijk uit het laatste onderdeel; een moeilijk verteerbaar brokje.