Lapilli

Ik krijg wel eens verbaasde reacties van mensen uit mijn omgeving als ik weer in no time een Lapilli geschreven heb. De deadline gemist, maar toch ligt er nog voor de week uit is weer een diarree aan woorden. Wel, zoals dat zo vaak gaat met een diarree, is dat een kwestie van onderbuikgevoel. Zodra de deadline gepasseerd is, ga ik er eens lekker voor zitten met een tijdschrift. Doorgaans zijn dat Nature en Science, want daar heeft de redactie al een zekere voorselectie voor sappige stukjes. De eerste selectie is uiteraard op paleontologische onderwerpen (alles over seks haal ik er meteen ook uit, maar dat is voor een andere column). En daarbinnen kijk ik wat ik ermee kan. Geeft het me het hoognodige onderbuikgevoel? Het is vooral een kwestie van goed laten gisten. Mij is wel eens kwalijk genomen, dat ik de vorm wat voor laat gaan boven het onderwerp. En daar kan ik mij iets bij indenken. Anderen vinden juist dat ik me met de inltoud profileer als specialist. Het zal duidelijk zijn, die kritiek onderschrijf ik dus niet.