Redactioneel

Wanneer we 's morgens vroeg naar de lucht kijken, zien we ze voorbij trekken, de vogels. Dat klopt ook wel, want de vakantiedrukte is geluwd,is aan het voorbijgaan, ift tegenstelling tot de vogeltrek, die nu eerst goed op gang komt. Het is herfst geworden. In de komende maanden zullen duizenden, zo niet miljoenen vogels ons land passeren op weg naar hun winterkwartieren. | Opnieuw zullen ze, gedreven door hun instinct, bergpassen en zeeëngten "nemen" en de eeuwenlang gebruikte pleisterplaatsen aandoen. Plaatsen, die verder en verder uit elkaar zijn komen te liggen, in het overbevolkte West-Europa. Betonnen steden, industrieën, verkavelingen, toenemende aktieve rekreatie – 200.000 geboorten per dag per wereldbevolking! -, het zijn zo maar enkele indicaties, die ons de zekerheid geven van het verdwijnen van wie weet hoevele vogelbiotopen. Zo ook in het Gooi. j Een van die winterkwartieren, schakel in een keten van rustpunten i van noord naar zuid, is ook het Laegieskamp. Een kleine oase, die we zo graag voor het Gooi willen behouden. En niet alleen om de Sijzen, Sperwer en Ijsvogel, die er overwinteren. Maar ook om de zomervogels, de unieke vegetatie en daarbij feitelijk nog meer, om die simpele 5 hectaren natuur op zichzelf,| die zich zeker historisch met – de ouderdom van het Naardermeer kan meten. We weten het, we hebben ruimte nodig. "Lebensraum". Eens een nare kreet uit een nog niet zo ver verleden. Nu een sluipende erosie, zachte vilten afbraak, waartegen soms geen kruid fis gewassen. Of soms gewoon ergens het mes erin, laat maar komen wat komt. Zo was er die weg door het Bikbergerbos. En de 30.000, die protesteerden, die zelfs steun ontvingen van kamerleden, en die een aanvankelijk genomen beslissing wisten te keren.