Het bergse pad in de mist – excursie 7 oktober 1978

Het is nog pikdonkere nacht als de wekker afloopt. Wat een onzinnige onderneming, Ik moet mijn warme bed snel ontvluchten, anders gaat de excursie subiet de mist in. Dat gaat ie trouwens toch, blijkt even later, als we buiten lopen. Een dichte mist zelfs. Desondanks spoeden we ons naar de afgesproken verzamelplaats. Maar als we om precies 7 uur bij de kerk in Ankeveen aankomen, blijkt de parkeerplaats ingenomen door een nog rustig slapende kermis. Dat geeft weliswaar enige onvoorziene problemen, maar die laten zich gelukkig gemakkelijker oplossen dan de mist. En dan constateren we dat we ondanks die weinig goeds belovende, nog altijd zeer dichte nevel, toch met ons vijftienen zijn, waaronder twee officiële en één onofficiële terzake kundige excursieleider. En daar gaan we dan, de mist in. Wat het oog aanvankelijk tekort komt, wordt via het oor aardig gecompenseerd. Langs het Bergse Pad doen Winterkoning, Roodborst en zelfs nog een Tjiftjaf driftig hun best. Een Fazant roept ons enigszins spottend vanuit een hinderlaag toe. Mezen laten zich trouwens ook niet onbetuigd. En al gauw ziet één van ons een Waterral tussen de oeverbegroeiing scharrelen. Een tijdlang observeren we de plek, maar behalve af en toe wat bewegend groen, valt er verder niets meer te zien. Jammer, Maar al wandelend langs het niet eens zo erg modderige pad valt er toch nog aardig wat te herkennen in de wazige verten. Zo zijn o.a. Futen, Meerkoeten, Wilde Eenden, Slobeenden en Kulfeenden toch nog redelijk goed te onderscheiden. Een goede kijker is en blijft een uitstekend hulpmiddel op het vogelpad. Maar dan zien we iets, waar we zelfs geen kijker voor nodig hebben. Diep onder de Indruk volgen onze ogen de Knobbelzwanen, die vol koninklijke gratie voorbij wieken met zoevende vleugelslag, eerst drie, dan zes, dan nog een paar, oude en jonge vogels.