Donateurs werven is ook vogels helpen!

Eindelijk is gebeurd, waar ik het hele jaar naar uitgezien heb : de Winterkoning is terug! Op zondagmorgen 7 oktober zag ik hem weer op een afgezaagd berkestammetje. Het is, geloof ik, een jong exemplaar; niet de oude brutale die vaak, als ik stond te praten, achter boven mijn hoofd ging zitten zingen. Eerst dacht ik dat het toeval was, maar bij de derde maal twijfelde ik niet meer. Als een kanarie probeerde hij me, als ik harder ging praten, te overstemmen. Hij kwam vlak bij de keukendeur, nam een bad in de drinkschaal en rende over de voortafel. Nadat we met Kerstmis uitgegaan waren, bleef hij nog een week bij de buren, waar hij het heel goed had. In 1979 is hij niet meer gezien. De Boomkruiper, Grote Bonte Specht, Fitis en Tjiftjaf, Groenling, Kool-Pimpel- en Zwarte Mees, Staartmezen, Heggemusjes, Merels en Zanglijsters, Tuinfluiters en de Vink – we hoorden en zagen ze allemaal, maar we keken vergeefs uit naar het bijdehands bolletje, dat je in de schemering soms in het tuinpad als een blad fladderend tegemoetkwam en pas op het laatste moment uitweek in de dichte braamstruiken. Wel waren er weer op de Lange Bedekteweg, maar waarom zouden ze daar vandaan gaan, en hoe zouden ze weten, dat er een fijne strook heesters en bomen en lekkere aangevreten stammetjes tussen de huizen zou zijn?