Voorlichtingsdag Faunabeheer: Plenaire discussie

Centraal in het beheer van de fauna behoort te staan het (laten) functioneren van ecosystemen. Dat wil zeggen dat in een natuurterrein zich zo veel mogelijk natuurlijke processen moeten (kunnen) afspelen. De mens (terreinbeheerder) speelt dan nog slechts een begeleidende rol. Samenstelling van fauna en flora, maar ook de regulatie van de aantallen zijn in de eerste plaats afhankelijk van de draagkracht van een terrein en van de onderlinge verhoudingen en ’interacties’ tussen planten en dieren. Voordat de natuur op deze wijze vrijwel aan zichzelf kan worden overgelaten, moet echter aan enkele voorwaarden worden voldaan. Zo moet zo’n natuurterrein een voldoende groot oppervlak hebben, zodat schommelingen in aantallen van belangrijke elementen uit het ecosysteem niet zullen leiden tot het verdwijnen van deze elementen. Op de tweede plaats zal herintroductie van sommige (soms reeds lang geleden) verdwenen schakels uit dit ecosysteem moeten plaatsvinden (figuur 5). Een ecosysteem staat of valt immers met de aanwezigheid van álle schakels. Op de derde plaats zal bij de terreinbeheerder voldoende kennis en inzicht in door hem begeleide ecosystemen aanwezig moeten zijn, zodat hij in staat is zijn terrein met de flora en de fauna een goede begeleiding te geven. Zo zal bijvoorbeeld verandering in aantal van een bepaalde voor hem, om de een of andere reden, belangrijke soort niet direct tot grote ingrepen moeten leiden (zoals bijvoorbeeld bijvoeren, afschot, bestrijden van predatoren enzovoorts). Op de vierde plaats zal ook bij hen die cultuurlandschappen beheren met vaak daarin ecosystemen die voortdurend 'verstoord’ worden door de mens vanwege één door hem nagestreefd doel, het inzicht moeten groeien dat ook in dit ecosysteem aan alle er bijbehorende fauna- en flora-elementen een ecologische waarde moet worden toegekend. Op de vijfde plaats is voor zo’n beheer van natuurterreinen een wetgeving waarbij met deze belangen rekeninggehouden wordt absoluut noodzakelijk.