Geschiedenis van het Wilde Zwijn (Sus scrofa) in Nederland

Van weinig diersoorten die in Nederland zijn uitgestorven, kan een nauwkeurig jaartal van verdwijning worden gegeven. Dat geldt ook voor het Wilde Zwijn. Het daarvoor vaak genoemde jaar, 1826, blijkt weinig gefundeerd. Die onzekerheid wordt mede veroorzaakt doordat na het verdwijnen als standwild nog vele zwervende exemplaren zijn gezien. Op de Veluwe bleef het Wilde Zwijn het langst als standwild. Uit diverse bronnen kunnen wij afleiden, hoe rond 1800 over het voorkomen van Wilde Zwijnen op de Veluwe werd gedacht. In 1760 en 1768 was het zwijn nog in aanzienlijke aantallen aanwezig bij Ede en Dieren. Gesproken wordt nog van groepen tot vijftien exemplaren (14). Van der Berg (1796) vermeldt dat op de Veluwe soms Wilde Zwijnen voorkomen. Sloet (1846 : 22) schrijft dat het Wilde Zwijn omstreeks 1795 geheel is uitgeroeid. In 1812 werd op de Midden-Veluwe echter nog een stroper gevonden die gedresseerde honden had om op jonge Wilde Zwijnen te jagen (15). Nijhoff (1820: 9) schrijft dat het Wilde Zwijn op de Veluwe misschien niet geheel uitgestorven is. Volgens Nijhoff (1826 : 367) wordt het zwijn, sinds het niet meer door de jachtverordeningen beschermd wordt, veel zeldzamer, of nagenoeg niet meer aangetroffen. Van Lennep & Hofdijk (1854 : 157) schrijven, dat waarschijnlijk het laatste Wilde Zwijn op de Veluwe in 1826 werd geschoten door baron van Lynden van Oldenaller.