Die ken ik, dacht ik, toen ik de foto bekeek. In 1975 brachten mijn vrouw en ik enkele dagen door in Roemenië, in Mamaia, aan de Zwarte Zee. Erg geslaagd was deze vakantie niet. We zijn allebei nogal lastige eters en vaak kregen we iets onherkenbaars op ons bord waar onze maag moeite mee had. Iedereen die we daar ontmoetten, sprak net zo goed Nederlands, Frans, Duits of Engels als wij Roemeens spraken. Geen woord dus. Wij spraken dus maar gewoon Nederlands en gebarentaal. Dankzij klanknabootsende woorden als tok-toktok lukte het soms zelfs om een ei of kip op ons bord te krijgen.