Oecologische aanteekeningen over Pisidium obtusale C. Pf

In de Pisidiumcollecties van het Zoölogisch Museum te Amsterdam bevinden zich eenige monsters van Pisidium obtusale C. Pf., waarvan de vindplaatsdata een herkomst uit een min of meer fluviatiel biotoop doen vermoeden (1. „Texel, de Moksloot, stroomend water, 27 Juni 1937, leg. J. J. ter Pelkwijk”, 7 ex.; 2. „Groningen, Helperdiep, 25 Sept. 1937, leg. J. Schoute”, 1 ex.; 3. „Epe (Gld.), Witte beek, 3 Aug. 1938”, Coll. J. Prins, 19 5/2 ex.) Oecologisch schijnt dit in tegenspraak te zijn met of althans een uitzondering te vormen op de milieubeschrijvingen dezer soort door de meeste auteurs. Geyer (1927, p. 198) zegt: „Vorzugsweise in kleinen, bewegungslosen Gewässern, auch in Mooren; sehr selten in Seen”; Germain (1931, p. 704): „Habite les eaux stagnantes et bourbeuses, les mares, marais et fossés encombrés de plantes aquatiques; manque dans les lacs et les rivières”; Ehrmann (1933, p. 247): „Meist in kleinen Gräben und Tümpeln, Weihern, Lehmstichen, selten in Seen”; Steusloff (1937, p. 7): „bezeichnender Bewohner austrocknender kleinen Gewässer, die Laub und Schlamm enthalten”, en „(fehlt) in den Bächen und Flüssen”; v. Benthem Jutting (1943, p. 180): „In stilstaand, kalkarm water; slooten, plassen, moerassen, met weinig modder, doch vaak rijk aan humuszuren, of zeer vervuild”.