De slak in de humor

De slak of de schelp in de schilderkunst, in de beeldhouwkunst, in de poëzie in het proza, in de philatelie, in de mythologie, in de symboliek, in de gastronomie, in de prehistorie, in de godsdienst, allemaal onderwerpen die in het CB al eens ter sprake zijn gebracht, maar nog nooit de slak in de humor. Wat vreemd is, want de slak bestaat bijna geheel uit humor (=vocht). Niettemin werkt het dier niet op onze lachspieren. De slak is altijd bloedserieus. Nooit dartel als een lammetje, koddig als een jonge beer, guitig als een poes. Toch speelt de slak een bijzondere rol in de menselijke humor. Al meer dan een kwart eeuw lang heb ik spotprenten over slakken en schelpen, die ik toevallig in kranten en tijdschriften vond, uitgeknipt en bewaard. Daaruit blijkt, dat de slak vooral vier eigenschappen heeft die hem tot een mikpunt van humoristen maken. Ten eerste zijn traagheid, ten tweede zijn voorliefde voor regenweer, ten derde het meedragen van zijn huisje, ten slotte zijn rol in de gastronomie. Wat traagheid betreft, schijnt er maar één wezen op aarde te zijn, dat nog trager is dan de slak, namelijk de inwoner van Bern. De eerste anecdote die ik daarover hoorde, toen ik mij lang geleden in de Zwitserse hoofdstad vestigde, was de volgende. Een Berner deed zijn ochtendwandeling langs de Aare. Zijn aandacht werd opeens geboeid door een slak die tegen een boomstam op kroop. Gespannen volgde de Berner de in zijn ogen gewaagde klauterpartij. Tegen het middaguur was de slak al vijf meter hoog. De Berner hield hem nauwkeurig in het oog. Met zonsondergang was de slak op tien meter hoogte. Toen deed het dier kennelijk een misstap, het viel pats op de grond. De Berner zag het gebeuren. Hij schudde meewarig het hoofd en zei toen in zijn typisch trage Bernse tongval: het is zijn eigen schuld, hij had zich niet zo moeten haasten ...