Na een intensieve zoektocht in Zuidoost-Brabant werd aan de Lageburchtweg in Uden een perceel gevonden dat geschikt zou blijken voor het graven van een onderzoekssleuf dwars door de Peelrandbreuk. De Peelrandbreukzone ten zuidwesten van Uden is met het blote oog waarneembaar als terreintrede in het landschap en vormt de scherpe scheidslijn tussen de hoger gelegen, natte terreindelen (wijstgronden) en de lager gelegen, drogere gronden. In 1948 beschreef Visser deze “hydrologisch gezien enigszins omgekeerde wereld” als eerste. Hij constateerde, dat “het ontbreken van een gefundeerd inzicht in de oorzaken tot ernstige tegenslagen zou kunnen leiden”. Ruim 70 jaar later is veel meer over de werking, effecten en ouderdom van breukzones bekend. Dat geldt echter in veel mindere mate voor de combinatie van factoren die de waterondoorlatendheid van de breuken van de Peelrandbreukzone beïnvloeden.