Even terzijde

Van de verschillende commissies, deel uitmakend van onze VWG, bevindt de redactiecommissie zich wel het meest in “het glazen kamertje”. Het resultaat van haar onzichtbaar geploeter – hetgeen overigens met veel animo geschiedt! – is elke maand voor onze leden duidelijk zichtbaar en het is dan altijd wel mogelijk om het een en ander te vinden waarop men een vinger zou kunnen leggen. Dit doen we trouwens zelfs steeds na elke krant. En als een krant eens wat minder gelukkig uitvalt- soms door plotselinge samenlopen van omstandigheden- dan zit ons dit niet lekker en beloven we elkaar weer plechtig beterschap, enz. Toch zoeken we langzaamaan naar betere uitkomsten. De goede waarnemer zal wel erkennen dat er vanaf “in de beginne” voortgang te bespeuren valt. Maar helemaal àf blijft moeilijk. Wie dat wel kan mag het zeggen en ook doen. Met een waarschuwing mijnerzijds, dat in dat “doen” telkens weer de voetangels en klemmen zitten. Waarom nu dit verhaal. Omdat we willen vaststellen, dat onze commissie het zich niet kan permitteren om helemaal niets te doen. Want dan komt de krant niet in de bus. De andere commissies kunnen, als zij dit willen, rustig doorgaan met ademhalen, zonder dat de ruim 200 leden daar veel van merken. Dit is maar “bijvoorbeeld”. Inhoeverre ook hier verbetering nodig is, dat is geen redactiepunt. We laten dit eenvoudig in het midden.